Wat drijft ons ( op dieper niveau)?

 

Overleven was de allereerste drijfveer van elke mens, en vermoedelijk elk levend organisme dat ons is vooraf gegaan.

​

We weten dat we een autonoom zenuwstelsel hebben. AZS

Het primaire doel van dit autonoom zenuwstelsel is overleven.

Het regelt onze hartslag, ademhaling, spijsvertering, hormonen, …

Het regelt ook onze vecht-, vlucht-, freezereacties.

​

Dit heeft vele consequenties.

Als we denken dat we alles in de hand hebben, alles controleren, met ons rationeel brein, dan vergissen we ons. 

Het AZS neemt beslissingen die sneller gaan, dan ons rationeel brein.

Het is pas nadat het AZS in actie is geschoten, dat ons rationeel brein dit kan corrigeren, rationeel sturen.

Primaire vecht-, vlucht-, freezereacties die ons in staat stellen te overleven, overrulen ons rationeel brein.

Ze kunnen ons rationeel brein volledig uitschakelen.

​

Mijn indruk is dat weinig mensen de gevolgen hiervan echt beseffen. 

Het is ook wel een " inconvenient thruth".

​

Het is voor ons zoveel comfortabeler om te denken dat we rationele wezens zijn.

​

Als strafrechtadvocaat ben ik veel geconfronteerd geweest  met zware misdaden.

Ook mijn werk als advocaat in familierecht en familiaal bemiddelaar leerde mij helaas dat veel conflicten in relaties en families nog heel erg gestuurd kunnen worden door mensen die handelen vanuit overlevingsreflexen.

​

Ook de psychologie spreekt over overlevingsmechanismen en beschermingsmechanismen.

​

Is artikel 71 van het Strafwetboek ( onweerstaanbare drang) gewoon het autonoom zenuwstelsel dat het rationele brein uitschakelt?

​

Wat mij al een tijdje bezig houdt is de vraag waarom sommige mensen vechten, anderen vluchten, freezen, fawn,…

​

Uiteraard zal de reactie voor een deel afhangen van de situatie.

​

Ik ben meer gefascineerd door de vraag waarom sommige mensen eerder gaan vechten, macht uitoefenen, en anderen eerder vermijden, volgen,... of betere manieren vinden voor persoonlijk of maatschappelijk welzijn.

​

In welke mate is dat genetisch bepaald? 

​

Zelf ben ik door te werken met kerntalenten overweldigend overtuigd geraakt

dat wij veel meer door genetica bepaald en gestuurd worden dan wij beseffen. 

En ook dat is een heel ongemakkelijke waarheid. Zeker bij een eerste reactie.

En veel mensen... vluchten dan.   Naar mensen bij wie het .... comfortabel is,  waar minder verandering dreigt...

Angst is ook een heel primaire reactie! Ook weer .... AZS?

​

Zelf besef ik al vele jaren dat mensen een weg willen die begaanbaar is.

Mensen kunnen ook kiezen hoe ver ze willen gaan op hun weg...

​

Is ons gedrag in de vroege levensjaren aangeleerd door de situatie of het voorbeeld van de ouders?

Er is de hechtingstheorie die stelt dat een grote groep kinderen veilig gehecht is, anderen vermijdend zijn,  angstig-vermijdend,…  

De hechtingstheorie is naar mijn gevoel een eenzijdige theorie, die vooral benadrukt dat het te maken heeft met wat we  aangeleerd hebben in de eerste 1000 dagen. En het heel lastig is om dit later bij te sturen.  

Zelf ben ik overtuigd dat deze eerste 1000 dagen inderdaad belangrijk zijn,

en dat we moeten investeren in goede begeleiding van kinderen op jonge leeftijd,

als preventie om te vermijden dat er later veel psychologische begeleiding nodig is.

Tegelijkertijd ben ik ook overtuigd dat er veel meer speelt.

​

Recenter is er ook het besef dat de 9 maanden in de zwangerschap ook al veel impact hebben op het vlak van stresshormonen,..

Er is epigenetica: blijkbaar veroorzaakt stress wijzigingen op genetisch vlak.

 

Van nature zoek ik naar het antwoord op de vraag achter de vraag.

Overweldigend heb ik het gevoel dat stress zoveel schade aanricht.

En hoe we mensen via inzicht kunnen aansporen om minder stress en schade te veroorzaken.

​

En mijn expertise: “ hoe kan iemand binnen zijn/haar talentenprofiel floreren, in een wereld waarin vele mensen floreren?”

​

Ook als het in de eerste 1000 dagen minder veilig was, of op een later moment. 

​

​

​

En misschien is deze vraag niet filosofisch maar gewoon existentieel, als we willen dat de mens als soort blijft bestaan.

​

Gewoon als overlevingsreflex!!! Voor mezelf en nabestaanden.

Of de menselijke soort.

​

Het is niet mijn bedoeling om het verder te gaan zoeken, voor de “spielerei”.

Daarvoor ben ik te nuchter, oplossingsgericht,...

Ik kijk gewoon iets verder “ dan mijn neus lang is”.

De genetica heeft mij de genen gegeven om deze taak te vervullen.

Op een manier dat het voor mij moeilijk is om iets anders te doen.

Mijn genen zijn weinig geschikt voor veel andere taken.

 

Zou dit dan toch een “ stukje sturende  kracht in het universum kunnen zijn”?  

Of gewoon een speling van het lot?

En de natuur/ het lot beslist impliciet wel of dit gedrag wenselijk is,

of dit gedrag dienend is voor het voortbestaan van de soort, of misschien wel voor de creatie van een nieuwe soort?

 

 

Zelf hoop ik dat de evolutie op aarde ons drijft naar hogere vormen van bewustzijn. 

Waarom zou de mens de eindfase moeten zijn?

Logisch gezien zouden er nieuwe, hogere vormen van bewustzijn kunnen ontstaan.

Zal dit gaan door evolutie?  Door revolutie? In kleine stapjes? Met een grote sprong?  Naar een andere plaats in het universum???

Mijn indruk is dat velen voelen dat het heel spannend kan worden. Of we het redden? Als soort?

En misschien is deze druk wel de trigger voor een  " nieuwe sprong".

Gedreven uit noodzaak.

​

 

Iedereen kan kiezen hoe diep je wil graven, op welk level het comfortabel voelt, welk stukje  zelf wil afleggen. 

​